Getest: de kracht van de pauzeknop

Ik parkeer de auto aan mijn chalet in het dorpje Lierneux, een van de mooie stille plekjes in België. Het uitladen van de auto en de eerste blikken op mijn omgeving maken me meteen enthousiast: ik kan niet wachten om twee dagen lang te genieten van rust en kalmte! Ik installeer me op het terras, en geef mijn ogen en oren de kost. 

Uit onderzoek blijkt dat je veel meer hoort, ziet en voelt als je in een rustige omgeving vertoeft. Dat kan ik bevestigen: na een tijdje weet ik de verschillende omgevingsgeluiden beter te filteren. Vogelzang, ritselende bladeren, zoemende vliegen: ik hoor geen kakofonie van lawaai, maar afzonderlijke melodieën. Ik noem het een symfonisch meesterwerk van Moeder Natuur. 

De volgende dag ga ik voor een stevige boswandeling. Ik trek me blijkbaar goed uit de slag met enkel een stafkaart en een gevulde drinkbus op zak! Wanneer ik even pauzeer bij een T-splitsing, hoor ik plots een zacht geritsel in het struikgewas. Is dit inbeelding of klinkt elk geluid plots luider? En is dat nu niet het gesnuif van een everzwijn? Zie ik daar een paar oogjes blinken? Ondanks de verzengende zomerhitte gaan de haartjes op mijn armen rechtop staan, als voelsprieten voor naderend gevaar. De straaljager die met een bulderend geraas vlak boven de boomtoppen scheert, verbreekt de magie. Ik maak me snel en geruisloos uit de voeten ... Je weet maar nooit. 

Na een gezonde wandeling van 14 km beloon ik mijn lichaam met een frisse douche en een goed boek in de schaduw van mijn houten huisje. Al snel merk ik dat een omgeving zonder storende prikkels voor rust in mijn lijf én hoofd zorgt. Mijn smartphone heb ik bij aankomst veilig opgeborgen in de keukenkast: uit het oog, is uit het hart! De ‘Moments’-applicatie bewijst dat ik die digitale detox goed kan gebruiken: ik spendeer dagelijks meer dan 2 uur op mijn iPhone. Open ik de kast voor een glas water, kriebelt het even om het ding vast te nemen. Maar de stilte lijkt mijn wilskracht te bevorderen: ik keer me terug naar mijn leesplek onder de bomen.

Toch blijkt het niet zo gemakkelijk om mezelf helemaal onder te dompelen in de stilte. Het duurt even voordat ik mijn gedachten kan loslaten en me overgeef aan het zalige nietsdoen. Zonder schuldgevoel. Thuis ruil ik een boek al snel in voor huishoudelijke taken, maar hier lonkt de afwas of lege koelkast allerminst. De zon en buitenlucht zorgen ervoor dat mijn lichaam zich langzaamaan ontspant. Geen afleiding, en mijn boek leest als een trein! Bovendien ligt mijn gemiddelde hartslag tien slagen per minuut lager dan tijdens een doorsnee werkdag. Toeval? Ik denk het niet! 

Tientallen pagina’s leesvoer later begint mijn maag te knorren. Een goede tijdsindicatie, want ik heb er niet aan gedacht om naar de klok te kijken. Alsof ik in een mum van tijd in een natuurlijk ritme ben beland, waarbij minuten en uren niet meer tellen. Want ik heb mezelf voorgenomen om alles bewust traag en met veel aandacht te doen. Mindfulness heet dat: je kan pas écht tot rust komen als je even stilstaat bij de kleine, maar waardevolle dingen des levens. 

De kookpot met water staat op het fornuis, en ik neem een snijplank om de wortel te snijden. En daarna de paprika, gevolgd door de komkommer, zwarte olijven en een stuk kaas. Ik geef mezelf de tijd om na te denken over de herkomst van al die ingrediënten. Tijdens het koken, maar ook tijdens het eten. Opvallend: ik beleef veel meer plezier aan mijn maaltijden.

Een plots geluid dat klinkt als een jengelende peuter leidt me af van mijn sudoku. Net wanneer ik dreig te denken dat het hier toch niet zo kalm is, zie ik in mijn ooghoek een zwarte flits. Een grote vogel cirkelt boven de naaldbomen aan de overkant. Snel grijp ik naar de verrekijker naast me en volg ik het dier in zijn vlucht. Maar ik krijg hem niet lang genoeg in mijn vizier om de kleuren van zijn bek of veerpatroon waar te nemen. Normaal zou ik op mijn smartphone op zoek gaan naar het type bosvogel. Maar is het zo erg dat ik er geen naam op kan kleven? Nee. Met een glimlach voel ik de opwinding van mijn korte wildlife-ontmoeting nog nazinderen.

Naarmate de tijd verstrijkt, merk ik steeds vaker hoe mijn hersenen de switch maken van stad naar natuur. De eerste dag associeerde ik het snorrende geluid van een dikke bromvlieg nog met de motor van een grasmaaier of zelfs dronegeluiden. Ben ik zodanig gebrainwasht dat ik natuurgeluiden niet meer herken in hun eigen biotoop? Tot ik wat verderop plots een échte grasmaaier hoor aanslaan: de buurman is niet op de hoogte van mijn stilte-experiment. Telkens hij de motor uitschakelt om de opvangbak leeg te maken, groeit het besef dat de stilte hier overheersend is. Op mijn laatste ochtend duurt het zelfs vijf minuten voordat ik besef dat het melodieuze geklingel in de verte van mijn smartphonewekker komt. Want die ligt nog steeds in de keukenkast. Missie geslaagd!