Met Sarah Devos naar het bos

“Wist je dat zieke mensen die uitkijken op groen, sneller genezen? En dat studenten met zicht op bomen beter studeren?” Zelf wordt Sarah Devos gek als ze niet regelmatig naar buiten kan. “Mensen hebben groen nodig. Zeker mensen die, zoals wij, in een drukke stad wonen. Daarom startte ik een blog om mezelf en anderen te stimuleren en te inspireren tot tripjes naar het groen: Zondag Bosdag Zondag Zeedag.”

“Door ‘Het Laatste Kind in het Bos’ van Richard Louv te lezen, besefte ik dat je groen gewoon nodig hebt. Natuur is niet zomaar een decor. Na een bezoek aan het bos voel ik dat mijn batterij opgeladen is en dat ik minder grumpy ben. Af en toe zegt mijn man subtiel ‘ga maar even naar het bos’, als hij vindt dat ik loop te zeuren. Dan rij ik naar het Zoerselbos of trek ik om de hoek Klein Zwitserland in.”

“John Cleese zei ooit: ‘als je een tijdje op een bankje zit, verdwijnt de onrust vanzelf.’ Dat is met wandelen ook zo. Als ik aan een wandeling begin, fladderen mijn gedachten als post-its vol to-do’s door mijn hoofd, maar na 20 minuten lijken die te landen en kom ik tot rust. Dan begint het effect van de natuur te werken.”

“Ik heb ergens gelezen dat je 60% creatiever bent nadat je buiten bent geweest. Soms zit ik even vast met mijn werk en kom ik al wandelend tot nieuwe ideeën. Ik bedenk mijn columns vaak tijdens het wandelen en thuis hoef ik ze enkel nog uit te schrijven.”

Naast die rust in haar hoofd, ervaart Sarah ook heel wat fysieke pluspunten van wandelen: “De buitenlucht, de opgedane vitamine D en de beweging zorgen ervoor dat ik beter slaap, dat mijn weerstand beter is en mijn rugpijn uitblijft.”

Je hoeft het ook niet altijd ver te zoeken, vindt ze. “Ons stadstuintje barst van het leven: het krioelt er van de vogels als spechten en gaaien, maar ook van de eekhoorns, egels … Dat zit allemaal op 2 meter van onze neus. Gewoon uit het raam staren met een kop koffie is ook een soort van groentherapie.” 

Toen Sarahs dochters jonger waren, ging het gezin regelmatig samen op stap. “Ik vond het heerlijk om onderweg samen met hen verwonderd te zijn over eenden en mieren.” Om haar kroost enthousiast te maken om er mee op uit te gaan, hanteerde ze een slim trucje: “Het woord ‘wandelen’ kan je als ouder best vermijden. In plaats van ‘we gaan wandelen’ zei ik ‘we gaan een zoektocht doen’. Dan wilde iedereen meteen mee!” Door het uitstippelen van die zoektochten voor haar eigen kinderen, ontstond haar boek Expeditie Natuur.

Haar dochters zijn intussen bijna 12 en 10 jaar. “Er samen op uit trekken past niet meer zo vaak in de gezinsagenda. Ik ga dus regelmatig alleen op wandel. Dat is fijn om mijn gedachten te verzetten. En de kinderen krijgen hun portie groen bij de jeugdbeweging. Maar als het wél lukt, is het altijd leuk.”