In 2020 verbrak Lenny het wereldrecord ultrawandelen voor jongeren: hij stapte dat jaar maar liefst 10.000 kilometer. Zo’n 1.500 kilometer meer dan de vorige recordhouder. “Door de pandemie was er toen weinig anders te doen. Ik had niet gepland om het record te verbreken, ik wandel gewoon heel graag.”

Tegenwoordig bereikt hij op jaarbasis zo’n 7.000 tot 8.000 wandelkilometers. “Ik ga te voet naar mijn werk: 8 kilometer heen en 8 kilometer terug. Ik wandel op weekdagen dus zo’n drie uur per dag. In het weekend stap ik zeker een ultramarathon, dat is een wandeling van meer dan 42 kilometer.”

Lenny rijgt heel wat kilometers aan elkaar en doet dat meestal in gezelschap van vrienden. “Met z’n twee lijkt zo’n lange afstand minder zwaar. Het is leuk om een gezamenlijk doel te hebben, dat zorgt voor een gevoel van verbondenheid. Bovendien voer ik graag gesprekken tijdens het stappen.”

“Tijdens een ultrawandelwedstrijd is het op een vreemde manier fijn om de andere deelnemers te zien afzien. Dat geeft een boost. Want op zeker moment krijg je pijn en weet je dat die niet meer weg zal gaan. Dat gezamenlijke leiden helpt om door te zetten tot de eindmeet. Slaaptekort is een onderschatte factor, dat maakt alles moeilijker. Als je 160 kilometer aflegt, weegt de vermoeidheid op je gemoed. Dan put ik kracht uit de verbondenheid met de andere wandelaars.”

Tijdens het trainen voor een kampioenschap gaat hij ook bewust alleen op pad. “Door in mijn eentje te wandelen word ik mentaal sterker. Ik wandel bijvoorbeeld van Aalst naar Ath: dat is 40 kilometer rechtdoor. Bij aankomst ben ik dan compleet kapot, fysiek én mentaal. Maar op die manier weet ik op een kampioenschap dat ik in staat ben om zo’n lang, saai, recht stuk vol te houden. Dat sterkt mijn zelfvertrouwen en helpt me te relativeren.” 

“Als ik alleen 100 km door de bossen wandel, ben ik vooral mentaal uitgeput. Dan word ik bang om te hallucineren. Maar het menselijke lichaam kan veel meer aan dan we denken. Na een loodzware tocht voel ik achteraf een soort van eenheid tussen ziel, lichaam en de natuur. Een oprecht geluksgevoel en pure satisfaction!”

Het liefst wandelt Lenny zonder muziek of podcast in de oren: “Zo kan ik één zijn met de natuur en besef ik ten volle wat er om mij heen gebeurt. Al kan muziek motiverend werken als ik me minder goed voel. Ook een podcast rond mentaal welzijn bij ultralopers vind ik interessant om onderweg te beluisteren. Zoals de aflevering van De Jogclub met Frank ‘de tank’ Gielen.”

“Ultrawandelaars staan ook af en toe stil. Wij zijn ook maar mensen, geen robots”, lacht Lenny. “Er is een ongeschreven regel dat langeafstandswandelaars om de 4 uur een kwartier pauze inlassen. Dat lijkt weinig, maar dat kwartier is ontzettend belangrijk. Je blijft best rechtstaan. Even gaan zitten is geen goed idee – dan geraak je niet meer recht.”

Tijdens een pauze belt Lenny een vriend of familielid “voor extra motivatie en steun” of eet hij iets. Zijn favoriete snack? “Ik heb altijd een potje makreel bij. Daar kijk ik kilometerslang naar uit. Soms ben ik zó moe dat ik het potje niet meer geopend krijg. Dan vraag ik iemand om dat voor mij te doen. Die makreel is mijn bron van mentale en fysieke energie.”