Leraar Arne brengt de natuur in de klas

Na een carrière van tien jaar als bevlogen medewerker bij A.S.Adventure ruilde Arne de winkelvloer voor het onderwijs. Hij geeft les bij Gemeenteschool De Horizon in Snaaskerke. Zijn passie voor de natuur blijft hij ook daar uitdragen. Maandenlang moederziel alleen in de bergen of voor een volle klas met zevenjarigen: hij voelt zich op beide plekken in zijn element.

Arnes klas heet ‘De Berghut’. Aan de muren van het lokaal prijken tekeningen van de bergen en de natuur, een slinger met Tibetaanse gebedsvlaggetjes doorkruist de ruimte. Het raam kijkt uit op koeien, schapen en velden. “Mijn klas is eigenijk een buitenklas, maar dan binnen.”

“Buiten is hier nooit veraf.” Voor de school is een speelweide en een cirkel van houten banken waar meester Arne met zijn leerlingen kringgesprekken voert of lessen WO geeft. “Ik vind het belangrijk om buiten te zijn met de kinderen. En ook als we binnen zitten, vertel ik hen over de natuur en het klimaat. Het geeft mij enorm veel voldoening om hen daarover bij te leren en mijn passie over te brengen.” De kinderen zijn zelf ook heel graag buiten, merkt hij: “Als ze op maangaochtend vertellen over hun weekend gaat dat zelden over welk computerspel ze gedaan hebben, maar eerder over gemaakte wandelingen of wat ze buiten met de jeugdbeweging gespeeld hebben. Ik stimuleer dat zoveel mogelijk, want de voordelen die wij uit de natuur halen, zoals rust en creativiteit, gelden voor kinderen evengoed.”

Toen Arne kind was, speelden gezinsvakanties zich in de bergen of aan de Opaalkust af. “Ik maakte op vroege leeftijd kennis met buiten zijn en wandelde graag. Tijdens mijn pubertijd raakte dat op de achtergrond en maakte ik liever muziek dan te wandelen. Toen ik rond mijn twintigste mijn beste vriend ontmoette en hij voorstelde om met de tent naar de Ardennen te trekken, besefte ik weer hoe leuk ik wandelen eigenlijk vond. En sindsdien ben ik niet meer gestopt.”

Het jaar nadien maakte hij een lange trektocht door de Vogezen. Die deed hij in zijn eentje ‘uit miserie’: “Ik vond écht niemand die mee kon of mee wilde”, lacht hij. “Maar dat draaide zo goed uit, dat ik er intussen bewust voor kies om alleen te wandelen. Zo’n trekking wordt naar een hoger niveau gebracht door dat solo te doen: door mijn plan te trekken en zelfredzaam te zijn. Ik kan goed alleen zijn en haal daar veel voldoening uit.” 

Hoewel gezelschap soms ook heel welkom is: “Tijdens het wandelen van de GR 5 zijn mijn vrouw en mijn beste vriend om beurt enkele dagen mee komen stappen. Die dagen behoren tot de hoogtepunten van die trekking. Gezelschap van mensen waarmee het écht goed klikt zorgt voor een extra dimensie.”

“Tijdens een lange trektocht stijgt mijn geluksgevoel”, vat Arne samen. “Plots heb ik zeeën van tijd en leef ik op het ritme van de natuur. Van die vertraging word ik gelukkiger. In de natuur leer ik ook te genieten van het moment zelf, terwijl dat er in het gewone leven te weinig van komt.”

“Tijdens lange wandelingen beland ik vaak op interessante plaatsen in mijn hoofd: ik besef dan hoe blij ik ben met wat ik heb, waardoor mijn waardering stijgt. Ik probeer dat geluksgevoel nadien zo lang mogelijk vast te houden maar ik vrees dat het menselijk is dat dat in het dagelijkse leven na een tijdje verwatert.” 

Tijdens zijn allereerste solo hike vroeg een Franse voorbijganger aan Arne of hij de GR 5 aan het doen was. “Ik had daar toen nog nooit van gehoord”, bekent hij. “Die Fransman legde dus uit: als je die kant blijft uitlopen kom je aan de Noordzee en als je de andere kant opgaat, eindig je in Nice. Dat vond ik toen al waanzinnig cool. Het heeft al die jaren in mijn achterhoofd gesluimerd.”

Vorig jaar stonden de sterren juist en wandelde hij de volledige GR 5-route. “Ik legde dagelijks 40 kilometer te voet af”, vertelt hij. “Ik heb dat onderschat”, geeft hij toe. “Op dag vier begon mijn scheenbeen pijn te doen, maar ik moest dat tempo aanhouden om binnen het berekende aantal dagen aan te komen. Dankzij compressiesokken en ontstekingremmers kon ik verder doen.”

“In de Vogezen en de Alpen draaide het meer om de hoogtemeters dan om de kilometers. Mijn lijf werd een machine: het hoefde de hele dag niets anders te doen dan die wandelbeweging. Ik stond ervan versteld hoe mijn lichaam daaraan wende.”

Met de GR 5 was Arne niet aan zijn proefstuk toe. Hij wandelde eerder al (o.a.) de Cape Wrath Trail in de Schotse Hooglanden, de Haute Randonnée Pyrénéenne in Spanje en Frankrijk, de Tour du Mont Blanc in Frankrijk, Zwitserland en Italië.

“Op de GR 5 en vele andere langeafstandswandelingen hoef je je dankzij de goede markeringen weinig zorgen te maken over navigatie. Er is voldoende mogelijkheid om te overnachten en om voeding in te kopen. Maar in Scandinavië of Schotland is het belangrijker om zelfredzaam te zijn. Het landschap kan de beleving nog veel intenser maken. Er zijn bijvoorbeeld geen bruggen, dus als je een rivier over moet steken, is het soms oppassen geblazen. Bovendien word je daar gedwongen om beter te plannen. Ik ben een echte nerd op het gebied van voorbereiding en heb geleerd dat je best een plan A hebt, maar daarnaast ook een plan B en plan C. Zo neem je best voldoende eten mee voor minstens één extra dag. En als de weersvoorspelling erg slecht is, is het interessant om een alternatieve route als back-upplan te hebben. Een grondige voorbereiding ben je verplicht aan jezelf maar ook aan je geliefden aan het thuisfront, als je er alleen op uittrekt. Zo kunnen mijn vrouw en mijn grootouders gerust zijn als ik weer eens op pad ga.”