Dolomieten: hoogtepunt van Zuid-Tirol

Net voor we de top bereiken, rinkelt iemands wekker: het is zeven uur ‘s ochtends. Maar wij zijn al uren klaarwakker. In het pikkedonker stappen we verder omhoog, sneeuwschoenen vastgegespt onder onze wandelschoenen en een hoofdlamp op ons voorhoofd. In een rijtje, als vuurvliegjes, of een lichtsnoer dat losjes om de berg heen gedrapeerd is, banen we ons een weg naar boven. Het enige geluid dat we horen, is dat van krakende sneeuw, verder is het oorverdovend stil. Onze blozende wangen van de inspanning zijn niet zichtbaar in het donker.

Twee dagen eerder landden we op de luchthaven van Venetië. Met een huurauto reden we langs een slingerend pad naar La Valle/Wengen. Met elke kronkel in de weg veranderde het uitzicht. Fotogenieke kapelletjes in pittoreske dorpjes. Sparren, donkergroen of besprenkeld met een wit poederlaagje. Gigantische rotsen die gebeeldhouwd lijken tegen de staalblauwe lucht.

De schoonheid van de bergketen laat zich met geen pen beschrijven. Je moet de gekartelde pieken en kloven van dichtbij zien om de magie te begrijpen. “De Dolomieten zijn van nature een belevenis om nooit te vergeten” volgens de Zuid-Tiroolse toeristische dienst. Dat dat geen loze slogan is, ondervinden we de dagen daarna.

Aan de Würzjoch-bergpas staat een roedel Siberische husky’s ons op te wachten. Enthousiast aaien we ze. Eentje gaat meteen met de vier poten omhoog liggen, hopend op een belly rub. We willigen het verzoek maar al te graag in.

We krijgen een stoomcursus van de hondenmenner, die Italo heet (“like Italy with an o”). De communicatie met de honden is belangrijk, legt hij uit: “you’re riding a dog sled, not a motorcycle.” Om de dieren te laten vertrekken, zeg je vriendelijk: “Ready Guys? Okay!” en om af te remmen tot halt, roep je: “Wooo!” Sturen doe je met een subtiele beweging van je heupen.

We stappen door de sneeuw, dit keer zonder sneeuwraketten. Met een nostalgische, gele eitjeslift zweefden we naar boven, naar de skipiste van Alta Badia. Aan een berghut klinkt muziek, die wordt weerkaatst door de omringende bergen. Op het terras blazen stevig ingeduffelde wintersporters even uit, terwijl ze hun handen warmen aan een kop koffie of chocolademelk. Op de piste sjezen skiërs en snowboarders naar beneden.

De sneeuw knispert onder onze wandelschoenen. We laten de bruisende sfeer achter ons en volgen een pad tussen de bomen door, richting niemandsland, een helling op. Boven maken we groepsselfies, want dat hoort zo wanneer je een bergtop bereikt, vinden we. Onze gids wijst een hut verderop aan als bestemming. De frisse wind doet onze wangen tintelen, de zon breekt door de wolken terwijl we erheen stappen. Er is niets mooiers dan een winterse wandeling met een verbluffend uitzicht en zuivere berglucht die je longen vult. La dolce vita, dat is hier in Zuid-Tirol.

•    Wandelen: Ga met de kabelbaan of te voet naar boven en geniet vervolgens langs de geruimde wandelpaden met al je zintuigen van het sprookjesachtige winterwonderland. Wij gingen op wandel in Alta Badia.

•    Huskysledetocht: Glijd door magische sneeuwdecors met open vlaktes en feeërieke bossen van de Kronplatz-regio. Op het occasioneel geblaf van de honden na is het landschap muisstil.

•    Sneeuwschoenwandelen: Verken de glooiende hoogvlakten, idyllische dalen en gemakkelijke bergtoppen van de Dolomieten op een avontuurlijke manier. Wij deden o.a. een wondermooie sunrise hike in natuurpark Fanes-Sennes-Prags (Fanes-Sennes-Braies), in de regio van de 3 Zinnen.

•    Smaak van de bergen: In de berghutten bereiden de Zuid-Tirolers hartige boerenkost, zoals knödels en schlutzkrapfen, en zoete desserts als apfelstrudel en kaiserschmarrn.

•    Relaxen: Zowat elk hotel biedt wellnessmogelijkheden. Verkleumd van het buitensporten? In de jacuzzi of sauna warm je weer helemaal op.

•    Skiën en snowboarden: Je kan in dit sneeuwlandschap natuurlijk ook gewoon op de latten of je snowboard springen! Zo’n 1.200 kilometer piste doorkruisen Zuid-Tirol, verspreid over 30 skigebieden. Een groot deel hoort bij de Dolomiti Superski, het grootste skinetwerk ter wereld.

•    Cultuur: Het Messner Mountain Museum (MMM) in Corones, ontworpen door Zaha Hadid, is een architecturaal hoogstandje. Ook letterlijk, want het museum ligt op 2275 meter hoogte. Je vindt er inspirerende verhalen over de bergen, attributen van alpinisten en kunstwerken met de bergen in de hoofdrol. En in Lumen, het museum voor bergfotografie, omlijsten de ramen een levend kunstwerk van het omliggende berglandschap.

•    Bolzano/Bozen. Deze provinciehoofdstad is een hommage aan cultuur en natuur. Een stad waar alpien en mediterraan vloeiend in elkaar overgaan. Tip: je kan hier Ötzi, de gletsjermummie, bezoeken in het archeologisch museum.

•    Meran/Merano: Genoeg gewandeld en actief gedaan? Ontspan dan in de Thermen van Merano, en kom tot rust in de spa of zwem als Keizerin Sissi in de thermische baden terwijl je uitkijkt op de unieke combinatie van palmbomen en bergtoppen.

•    Bruneck/Brunico: Deze stad ademt flair. Stijlvolle boetieks worden afgewisseld met kleine zaakjes vol lokale delicatessen. Of je nu wil snuisteren of fijnproeven, dit is een walhalla voor foodies.

Eigenlijk waren we van plan om op huttentocht te gaan, maar de berghutten waren halverwege december nog niet open. Dus gingen we op hotel – en je hoort ons niet klagen! De Dolomieten tellen geen grote hotelketens, wel knusse familiehotels waar het personeel je met de glimlach begroet en je na een vermoeiende dag in de bergen in een warm bad belandt – letterlijk en/of figuurlijk. Wij verbleven in:

•    Hotel Pider in Wengen/La Valle

•    Hotel Hohe Gaisl in Platzwiese/Prato Piazza in Prags/Braies

•    Hotel Rosengarten in Toblach/Dobbiaco

De kamers zijn piekfijn in orde en het ontbijtbuffet is er telkens eentje om U tegen te zeggen. Bij Hohe Gaisl kan je baantjes trekken in het ruime zwembad, terwijl bij Pider en Rosengarten de jacuzzi je opwacht.