Deze oude schoolbus doorkruist Europa.
Iedereen mag mee.

Het is een fikse beklimming naar een besneeuwde top op het eiland Kvaløya, nabij het Noorse Tromsø. Acht stippen sjokken naar boven op ski’s of splitboards – snowboards die letterlijk in tweeën splitsen en die gemaakt zijn om dit soort bergen te beklimmen. Er wordt gehijgd en soms ook gevloekt. Even voordien, op de begane grond, heeft de gids een lawinetraining gegeven. Kwestie van de expeditieleden, allemaal ervaren snowboarders en skiërs, diets te maken wat ze wel dan niet moeten doen als heel de witte zooi naar beneden komt.

De beloning op de top is het gezwoeg meer dan waard. Beneden glinstert het water in de zwakke noorderzon. Naast de zee staat een kanariegele schoolbus geparkeerd. De fjorden zijn hun dramatische zelve en het blauwe daglicht verandert om de paar seconden van schakering. “Vijftig tinten blauw”, noemt Tim Boffe het.

Tim is de gids waarvan net sprake. Hij en zijn vriendin Valerie Cook zijn de eigenaars van de bus, daarbeneden in de kustvallei. Met The Nomads Bus, een hostel op wielen, kart het koppel al bijna vier jaar Europa rond. Als moderne nomaden pikken ze onderweg gasten op die er tuk op zijn om een tijdje in het kielzog van de familie door te brengen. Naast Tim en Valerie behoren daartoe ook dochter Fenna, zoontje Ziggy en hond Lewis. Let’s be Nomads, luidt het motto.

Wie een kaartje koopt voor de bus, bereidt zich best voor op een verblijf tjokvol actie. Tim en Valerie zijn buitenmensen van het zuiverste water. Skiën en snowboarden, hiken, surfen en kajakken behoren, afhankelijk van het seizoen, allen tot de mogelijkheden. Of, zoals nu, toerskiën. Dat betekent: zelf de route naar de top uitstippelen in plaats van je luie kont in een comfortabele skiliftzetel te parkeren.

Eens uitgepuft trekken de nomaden en hun gezellen de stijgvellen van hun ski’s en snowboards en sjezen ze met gelukzalige grijnzen de helling af. Richting bus, waar ze hun afgepeigerde lijven straks te rusten leggen. Maar niet voordat er een paar biertjes gekraakt zijn en Valerie de groep een lekker avondmaal voorgeschoteld heeft.

Zowel Tim als Valerie noemen het toerskiën een hoogtepunt van hun nomadisch bestaan. “We deden dat eerder in de Alpen, maar de Noorse omgeving stuwt die ervaring naar het volgende niveau”, vertelt Tim. “Het is uniek om helemaal alleen in de natuur te zijn en elke beslissing zelf te nemen. Wij zetten ons hostel neer waar we willen, waar de sneeuw en de omstandigheden op dat moment het beste zijn. Zoiets biedt niemand anders aan.”

Sinds 2016 bolt The Nomads Bus over Europese snelwegen en grindpaadjes. Het zaadje is al eerder geplant. Het koppel uit Antwerpen ziet in 2014 de befaamde kippenbussen rondrijden in Guatemala: afgeschreven Amerikaanse schoolbussen die in Latijns-Amerika aan een tweede leven beginnen en er dienen als openbaar vervoer. Een Guatemalteekse maïsboer stapt weleens aan boord met een kip onder de arm, vandaar de naam.

In het hoofd van Valerie gaat een lamp branden. Zij heeft net een filmpje bekeken, A Quest for Powder, over twee Canadese professionele skiërs die een zelfgebouwd huisje aan hun jeep koppelden. Met die, euh, sleurhut reizen ze de beste sneeuw achterna. “Als skifanaten hadden we al twee jaar geen sneeuw gezien”, zucht Tim. “We misten het enorm.”

Alle puzzelstukken vallen op hun plaats. Wat als ze nu eens zo’n schoolbus kopen en daarmee op zoek gaan naar de beste sneeuw? Dromen ze niet al lang van een hostel? Als ze de bus ombouwen, dan kunnen er gasten mee. Op eBay vinden ze de bus van hun dromen. In ruil voor 7.500 US dollar mag het koppel zich eigenaar noemen van een Saf-T-liner van Thomas Built Buses. Bracht de bus voordien nog kinderen veilig naar de schoolpoort in Nashville, in de Amerikaanse staat Tennessee, dan rolt die nu richting haven in Florida voor een enkeltje richting Europa.

Aangekomen in België moeten alle zetels eruit. “Ik dacht: waar zijn we aan begonnen?”, zegt Tim. Meteen volgt de volgende uitdaging, een hostel van twaalf meter lang ontwerpen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Probeer maar eens een zithoek voor acht, een keuken, zes gastenbedden, een douche, composttoilet en wasmachine én een slaapkamer met tweepersoonsbed in 25 vierkante meter te krammen. Zelfs de radicaalste minimalist krabt daarvan spontaan in het haar.

Vooral over de bedden breken ze het hoofd. “Zes gasten was het minimum om de bedrijfskundige kant van de onderneming rond te krijgen”, meent Tim. “Uiteindelijk vonden we de oplossing op Pinterest: driedubbele stapelbedden.” Klaar voor avontuur? Nog niet. “Het zwaarste was de homologatie”, zegt Valerie. De goedkeuring voor Europese wegen, zeg maar. “Dat proces duurde anderhalf jaar.” Maar in mei 2016 spring het licht finaal op groen.

De maidentrip van The Nomads Bus leidt naar Val Thorens, een skiresort in de Franse Alpen. De ultieme fysieke test voor de bus en zijn bewoners. “We reden naar 2.300 meter hoogte en wisten niet of de bus dat aankon”, herinnert Tim zich. “Zelf had ik net mijn rijbewijs C gehaald. Nooit eerder nam ik zulke haarspeldbochten met een bus. Toen de weg tegen het einde van de lange klim alsmaar steiler liep, kreeg ik het even warm. Alle passagiers kwamen tijdens die laatste bochten vooraan zitten, om te kijken of we heelhuids boven geraakten.”

De expeditie is een succes. Na een week op de latten gaan de allereerste gasten mountainbiken en hiken in de regio rond Les Deux Alpes. Terwijl de hele parking toestroomt voor een film in de openluchtcinema van de bus, kijken Tim en Valerie elkaar glunderend aan. Yes, denken ze, het gaat verdorie echt marcheren!

Voortaan kunnen ze hun werk in de wintersportwereld – Tim was snowboardbegeleider en area manager voor een touroperator, Valerie gaf skiles en werkte in de horeca – combineren met hun passie voor reizen. Valerie: “Deze bus is de ideale manier om een eigen zaak te hebben zonder ons permanent te settelen.”

Niet dat het altijd van een leien dakje loopt. In de begindagen klopt de Franse politie bij het krieken van de dag weleens op een raampje. Niet om de kampeerders een versgebakken baguette en een koffie aan te bieden, wel met een urgentere boodschap: ophoepelen. Tim: “We wisten toen nog niet waar we ’s nachts mochten staan. Nu zoeken we dat op via een app, park4night.”

Voor aanvang van hun grote avontuur hebben Tim en Valerie amper een idee van hetgeen er zich onder een motorkap bevindt. Vier jaar later zijn ze gerodeerd in het sleutelen aan de bus, die al met alle mogelijke vormen van autopech kampte. Van onderdelen die van de bus vallen tot een motor die carrément dienstweigert. Ze vervangen intussen geblinddoekt elke gesprongen injectieleiding.

Maar meer nog dan hun kennis van automechanica verhoogt elke panne hun geloof in de goedheid van de mens. Want de bus staat nog maar net aan de kant of daar komt al een garagist aangehold. Valerie: “Als je ziet hoeveel liefde we onderweg krijgen van vreemden, dan geloof ik dat de dingen gebeuren voor een reden.”

Ze vertellen over Alan, de jonge Spaanse garagist die spontaan zijn gereedschapskist gaat halen wanneer hij merkt dat hun bus in panne staat. Twee weken later valt de cardanas, het onderdeel dat zorgt voor de aandrijving van de wielen, vanonder de bus in San Sebastian. Op een vrijdagnamiddag, op de drukste brug van de stad. “In geen tijd stonden vier agenten onze bus te duwen, samen met de gasten en enkele willekeurige voorbijgangers”, zegt Tim.

Met vereende krachten zetten ze de bus aan de kant. Waarop Alan, die twee uur verderop woont, tot drie uur ’s nachts komt sleutelen. “De media benadrukken graag het negatieve in de wereld,” zegt Tim, “maar ga met een bus reizen en je wordt overstelpt met positiviteit.”

Het helpt dat de charmante schoolbus emoties opwekt. Mensen maken selfies of gaan uit het raam van een rijdende auto hangen om uit volle borst een aanmoediging te schreeuwen. Ook gasten vinden vlotjes de weg naar The Nomads Bus. Vooral reizigers die graag een stap in het onbekende zetten, maar die, merkt Tim, tegelijk de luxe willen van een hostel. “Geen viersterrenhotel, maar wel lekker eten, een comfortabel bed en professionele begeleiding.”

Waar mensen zo intiem samenhokken, ontstaan vriendschappen voor het leven. Sommige groepschats op WhatsApp zijn na twee jaar nog altijd actief. De gasten komen uit de vier windstreken. “Wij reizen terwijl we reizen”, stelt Tim. “Dan hebben we opeens vijf Indiërs aan boord, die Indisch eten klaarmaken en ons uitleggen hoe het voelt om uitgehuwelijkt te worden. Uniek om mee te maken, ook voor ons.”

Dat gevoel is wederzijds. De passagiers zijn vaak even geïnteresseerd in de levensstijl van hun nomadische gastheer en -vrouw als in de bestemmingen die de bus aandoet. Valerie: “Dat drong tot me door toen we na motorproblemen niet op de geplande bestemming geraakten. “Niet erg,” zeiden onze gasten, “we zijn hier om bij jullie te zijn.” We trekken ook verstokte reizigers met een kinderwens aan, die willen weten hoe het is om met kinderen onderweg te zijn.”

Over kinderen gesproken: Fenna en Ziggy vinden het leven op de baan zalig. Maar op termijn willen Tim en Valerie de bus wel parkeren op een mooi plekje, om hun kinderen vaste grond onder de voeten te geven. “Deze familie wil ooit zonder wielen leven”, verwoordt Valerie het treffend. “Al zullen we dan nog altijd trips maken met onze bus.”

In tussentijd dendert de eindeloze roadtrip voort, op wegen die eerder al liepen naar Zuid-Frankrijk en het Baskenland, naar Oostenrijk, door de Balkan naar Bulgarije, en helemaal naar het noorden van Noorwegen. Zoveel kilometers asfalt leiden automatisch tot levensinzichten. “Het leven is een stroom die constant verandert, golven waarop je surft”, zegt Tim. “Je probeert je continu te verbeteren, ook doordat je mensen leert kennen die je inspireren.”

Valerie geeft een voorbeeld van een meisje dat per jaar maar één vuilniszak met afval vult. “Zo heeft iedereen een eigen verhaal, een eigen passie, iets waarover hij of zij veel weet. Zoals wij veel weten over reizen met een bus.” Tim vult aan: “Een voor een dingen die we niet hadden ontdekt in een 9-to-5-job in België. Dat is de grootste levensles van allemaal, dat je je eigen leven kan creëren. En dat zo mooi kan maken als je zelf maar wilt.”

Een andere levensles die de weg hen leerde: lukrake beslissingen zijn meestal de beste. De mensen die je tegenkomt op het einde van een doodlopende weg in het hol van Pluto zijn vaak de meest genereuze. Vreemden zijn vrienden die je nog niet eerder ontmoette. “Zoals de Noor op wiens land we per ongeluk belandden”, zegt Tim. “Een uur later keerde hij terug met pintjes en vlees van een eland die hij zelf had geschoten. Valerie maakte stoofvlees en we babbelden tot een stuk in de avond. Wanneer je aan zo’n project begint, heb je het raden naar de respons. Maar 95 procent van de mensen reageert positief.”

Waarmee we terug in Noorwegen zijn aanbeland. De bus staat opnieuw dichtbij het water, dit keer naast het zandstrand van Unstad. Een dorp van een zakdoek groot in de Lofoten, waar de meest tegen de kou geharde surfers arctische golven bedwingen. Tim kruipt op het dakterras van de bus, smartphone in de knuist geklemd. Een app heeft net kans op noorderlicht gemeld. Eerst bemerkt hij een lichte, groene schijn. Opeens kleurt de hele horizon groen en paars, en gaat het noorderlicht aan het dansen. Valerie straalt en geniet nog na: “We zaten met de hele groep sprakeloos op het dak, te staren naar het spektakel. En we huilden als wolven. Dat was de enige manier om die stortvloed aan emoties te uiten. ARH-WOOOOOOOOOOOOOOO.”