Sup(p)erfamilie: met z’n vieren het (wilde) water op

Een zonnige namiddag aan de waterkant in Lokeren. De fotograaf kan zijn geluk niet op. Het licht, het onderwerp van de reportage: alles zit mee. De stralende gezichten van de vier leden van het gezin Van de Merckt krijgt hij er gratis bovenop. Met een glimlach tot achter hun oren stappen zij uit hun 4x4. En daar is een goeie reden voor. “We hebben nog eens de tijd gevonden om met het hele gezin te gaan suppen”, zegt Sieglinde. “Met tienerdochters is dat niet altijd evident.”

Maar als het lukt, is het plezier gegarandeerd. En een beetje zweten. Babette sleurt een grote rugzak van de auto naar de oever. De andere gezinsleden volgen haar voorbeeld. Binnen de kortste keren liggen er vier sups op de grond, elk nog zo plat als een vijg. “Oppompen is onze opwarming”, glimlacht Juliette. “Er bestaan ook elektrische pompen, maar die gebruiken we niet. Het duurt te lang en ze maken veel lawaai.”

Dus is het manueel pompen of straks verzuipen. “Zo’n plank moet keihard zijn, er kan 15 tot 17 psi in”, zegt Sieglinde. “Dat is wel even doorduwen.” Papa Geert maakt een rondje langs alle planken om te zien of ze voldoende opgepompt zijn. “We hebben niet alle vier dezelfde supplank”, legt hij uit. “Die van de meisjes zijn breder, ideaal voor beginners. De mijne is bedoeld om op wild water te suppen en daardoor extra stevig. Ik heb ze tweedehands gekocht in Zwitserland. Hier vind je dat amper omdat er in België geen wild water is om op te suppen. Maar ze kan dus wel tegen een stootje.” Alleen de plank van Sieglinde is een nieuwe. Of liever: was, want ze wordt intensief gebruikt. Het was Sieglinde die vier jaar geleden verliefd werd op de sport.

De suppers zijn klaar voor vertrek. Geert neemt een waterdicht tasje mee. Hij bindt het vast op zijn sup. “Vandaag houd ik alleen mijn autosleutels bij me, maar we nemen ook vaak een picknick mee of een thermos thee in de winter. En één keer zelfs een wegwerpbarbecue.”

Op de pontonnetjes naast het water zitten jongeren wat te babbelen. Omdat ze het zo lief vraagt, willen zij wel even rechtstaan om Sieglinde en haar gevolg te water te laten. Eén voor een laten de suppers hun plank in de rivier glijden en wippen ze erop. Eerst op de knieën, eens in het water gaan ze rechtstaan. Dit is routine. Zelfs onder het toeziend oog van een publiek gaat er niks mis. De vier beginnen rustig te peddelen. Hun tempo ligt laag, zodat wij hen al wandelend kunnen bijhouden op het paadje naast de rivier.

“Dit noemen we salonsuppen”, glimlacht Sieglinde. “Op deze manier is er niks vermoeiends aan. Wanneer je tegenwind hebt, kan het soms wel stevig zijn.”

“Ja!”, roept Babette. “Weet je nog die keer dat we in Nederland een uur hebben gedaan over 150 meter? Toen stond er zo’n stevige wind dat we totaal niet vooruit geraakten.”

Sieglinde lacht. “Ja, toen hadden we achteraf pijn aan onze armen. Eigenlijk kan je het zo vermoeiend maken als je zelf wil. Er zijn zelfs mensen die deelnemen aan supraces. Voor mij is suppen vooral een manier om te ontladen in de natuur.”

“En om bij te babbelen”, vult Geert. “Soms zetten Sieglinde en ik de meisjes af aan de paardenstal en gaan we een paar uurtjes het water op.”

De suppers passeren twee vissers. “Ik ga mij een vrouw aan den haak slagen”, grapt een van de hengelaars. “Pas op, want ik bijt”, roept Sieglinde terug. Deze vissers lijken het wel te kunnen appreciëren, vier voorbijdrijvende passanten. Is dat altijd zo? “Hier zeker wel, dit stuk van de Durme is toegankelijk voor pleziervaart dus ze verwachten wel wat passage. We proberen wel altijd uit de buurt van de dobbers te blijven.”

“Ik heb onlangs zelfs nog een visser uit de nood geholpen”, zegt Geert. “Zijn dobber was blijven hangen in een struik aan de overkant van de rivier. Hij vroeg of ik even met mijn sup tot daar kon peddelen om het ding uit de takken te plukken.” Dat was maar een woord. De visser kreeg zijn dobber ongeschonden terug. “En papa kreeg van hem een pintje”, glimlacht Babette.

De vissers zullen niet de laatsten zijn die het gezin iets toeroepen vanop de oever. “We lachen er vaak mee dat we supbingo kunnen doen”, zegt Sieglinde. “Want we krijgen telkens dezelfde vragen.”

Zo zijn er de klassiekers: ‘Hé, val eens!’ ‘Zijde al gevallen?’ ‘Is dat moeilijk?’ en ‘Waar huur je zoiets?’.

“Het is wel al minder dan wanneer ik vier jaar geleden startte”, zegt Sieglinde. “Sinds de eerste lockdown is suppen enorm populair geworden. Vier jaar geleden werden we constant aangesproken. Toen werden we zo vaak nagekeken dat we erover nadachten om een T-shirt te laten maken met uitleg erop (lacht).”

Waar je mag kajakken mag je ook suppen. “Op de website van de Vlaamse Waterweg vind je een overzicht van alle plekken waar het toegelaten is”, zegt Geert. En daar blijken heel mooie locaties bij te zijn. “Onlangs deden we zo een prachtig stukje van de oude IJzer”, zegt Sieglinde. “Mensen trekken altijd maar naar het buitenland, terwijl België zeker zo mooi kan zijn.”

“Kijk meisjes, daar zat ik vroeger soms met jullie papa te picknicken.” Sieglinde wijst naar een dichtbegroeid stukje oever. Een romantisch plekje met zicht op waterlelies. “Want jullie vergeten soms dat wij al een leven hadden voor jullie geboren werden”, glimlacht Sieglinde.

Het gezin Van de Merckt is duidelijk hecht. “Wij zijn goed in samen te verdwijnen”, zegt Geert. “Ook op reis houden we ervan om naar plekken te gaan waar weinig volk is. We gaan altijd met de 4x4 op reis. Wanneer het pad stopt, rijden wij meestal nog even door.”

En de sups, die gaan steevast mee. “Een sup is ideaal om op verkenning te gaan op plaatsen waar je anders niet geraakt”, zegt Sieglinde. “Wij zijn echt precies een nomadenfamilie wanneer wij op reis gaan, zo veel spullen hebben we bij.”

De suptochten in het buitenland leveren veel mooie herinneringen op. “In Spanje hebben we een bijzonder moment meegemaakt”, zegt Sieglinde. “Toen we aan het suppen waren op een rivier kwam er op een paar meter van ons een vliegtuigje water scheppen. Het was een enorm droge periode, dus hier en daar gingen ze op die manier brandjes blussen. Het is wel even schrikken als je zo’n gevaarte op je af ziet komen.”

“Een weet je nog mama, die keer dat we zo moe waren in Noorwegen?”, vraagt Juliette.

“Ja, dat weet ik zeker nog”, antwoordt Sieglinde. “Dat was op de fjord onder Preikestolen. Toen had ik me even mispakt. Ik wilde met de sups de fjord oversteken, samen met de meisjes. Babette ging mee op mijn plank, Juliette zou zelf peddelen. Maar ik had de afstand fout ingeschat. Dus toen Juliette moe werd, kwam zij ook bij mij op de plank en hing ik haar sup vast aan de mijne. Dat was wel afzien.”

Winter of zomer, het gezin Van de Merckt is niet van het water weg te slaan. “In de winter suppen we in een surfpak”, legt Juliette uit. “Nu zijn gewone sportkleren en surfschoentjes genoeg. Als het echt warm is, vinden Babette en ik het ook leuk om van onze plank te springen en te zwemmen.”

“Mijn favoriete seizoen is de lente”, zegt Sieglinde. “Dan zie je de natuur ontluiken. In de winter is het dan weer zalig om door zo’n klein laagje ijs te suppen. Je voelt het ijs dan kraken tegen je bord.”

Babette heeft intussen een grote voorsprong op de rest. “Kom, we gaan onze race-eend achterna”, knipoogt Sieglinde. Die ‘eend’ ligt ondertussen languit op haar plank te wachten op de rest van het gezin. “Kom, laat maar wat show zien”, grapt Geert. Dat blijkt maar een woord. “Zal ik eens op mijn hoofd gaan staan op mijn sup?”, vraagt Babette. De fotograaf knikt. “Heel graag!”

Het vraagt even tijd en vooral veel concentratie, maar met de instructies van mama lukt het. Traag maar gestaag steekt Babette haar benen in de lucht. De andere drie joelen. “Nog één keertje voor een goeie foto”, instrueert de fotograaf. Dus daar zwieren Babette’s benen weer omhoog… en het water in.  “Halleluja, da’s koud!”, proest ze wanneer ze weer bovenkomt. “O bollie, het is maar water”, sust mama Sieglinde. “En het is toch maar gelukt!” Babette kan ermee lachen en klimt op de oever. “Ik zal snel de auto gaan halen”, zegt Geert en hij peddelt naar de kant. Sieglinde en de meisjes sleuren ondertussen al het materiaal uit het water. En zo komt er iets vroeger dan verwacht een einde aan een zalig gezinsmoment. Maar het was toch meer dan de moeite. Weer een mooie herinnering erbij en twee extra vogels om te noteren in hun boekje. Of zouden ze Babette het waterkieken ook meetellen?