Natalie is wild van wildplukken

“Wildplukkers hebben zo hun vaste habitat”, zegt Natalie. “Zoals padden die elke keer naar dezelfde vijver gaan.” Voor Natalie is die habitat de tuin van haar ouders en de weiden en bossen errond in Zandhoven. “Telkens ik hier kom, ga ik op pad om te zien wat voor lekkers er weer is bijgekomen. Mijn moeder is gelukkig fan van een natuurlijke tuin.”

Hier tiert het zevenblad dan ook weelderig. Terwijl hij in de gemiddelde tuin wordt vervloekt. “Het is een plant die makkelijk overwoekert en die je bijna niet weg krijgt. Vandaar de bijnaam ‘tuinmansverdriet’.” Natalie krijgt er allesbehalve tranen van. “Ik vind zevenblad zalig om mee te werken. Straks gaan we er een omeletje mee maken.”

Natalie stopt een handvol in haar rieten mand. We zijn amper drie stappen ver en de eerste plant is al geplukt. “Je zal merken, wandelen met wildplukkers gaat ongelofelijk traag. Wij zien overal wel iets interessants (glimlacht).”

Dat ze toch maar moest opletten met dat plukken en proeven, kreeg Natalie als kind vaak te horen. “Eén keer ging het even mis”, zegt ze. “Toen ik een jaar of zeven was, dacht ik dat ik een grote veldzuring had gevonden. Die plant smaakt heerlijk naar Granny Smith-appeltjes. Dus ik at meteen een blad op. Wat later kreeg ik een branderig gevoel in mijn mond. Na een tijdje kon ik zelfs mijn kaak niet meer bewegen. Nu weet ik dat het geen veldzuring was, maar jonge gevlekte aronskelk. Dat vieze gevoel in mijn mond heeft toch een paar uur aangehouden. Ik heb het alleen tegen mijn oudste broer durven vertellen. Mijn ouders weten er tot vandaag niets van (lacht).”

Natalies rieten tas zit vol, de wandeling is bijna rond. Ze houdt nog even halt voor een extraatje. “Dit is look-zonder-look. Wanneer je de zaadjes hiervan opeet, smaak je mosterd.” Het is het ideale laatste ingrediënt voor een van de wildplukgerechten die ze ons vandaag serveert. “Ik ga kimchi maken, een van oorsprong Koreaans gerecht op basis van ui, radijs, Chinese kool, wortel, chili, gember, look en zout. Wij gaan de waterpeper gebruiken als lokale vervanger van chili. En de Canadese fijnstraal geeft extra aroma en pit. Want kimchi mag gerust spicy zijn.”

Natalie houdt ervan om haar wildplukkennis te delen met anderen. “Die overdracht vind ik heel belangrijk. Je hoort wel eens dat hoe minder er gekookt wordt, hoe meer tv-programma’s er ontstaan over koken. Omdat anderen zien koken toch een basale nood van ons blijft.”

Wildplukken en koken met wilde planten, doet vertragen, vindt Natalie. “Wildplukken is van nature mindful en rustgevend. Onze huidige manier van leven is soms absurd als je er vanop een afstand naar kijkt. Hoe we allemaal keihard werken om geld te verdienen zodat we eten kunnen kopen. Dat we dan snel gaan halen in de supermarkt, waarna we vlug eten maken om op tijd in de sportschool of de meditatieles te kunnen zijn.”

“Als je wildplukken een deel maakt van je levensstijl, verandert die mindset. Het lokt je automatisch veel naar buiten, want je wil geen groeiseizoen missen. Je verzamelt je eten, beweegt, komt samen met vrienden… Ik zie het als ‘gaten in de tijd’, die je de kans geven om goed voor jezelf te zorgen.”

“Een ander heel belangrijk voordeel van wildplukken, is dat het ons opnieuw leert te verbinden met de natuur”, vindt Natalie. “We maken deel uit van een systeem. Terwijl we geleerd hebben dat wij de hoeders zijn van de wereld rond ons. Eens je meer begint te weten over de natuur, merk je dat dat niet zo is. Dan krijg je respect voor hoe de wereld draait en wat onze rol daarin is. Het leert je nederigheid en verbondenheid. In een tijd van een ecologische crisis vind ik dat een van de belangrijkste lessen die wildplukken ons kan leren.”