Haïke werd 50 en had één droom. Het Kanaal overzwemmen

“Hoera, de strandcabine staat er nog!” Haïke stapt met een grote glimlach het strand op. Het is zondag en ze is afgezakt naar haar geboortedorp Oostende voor haar tweewekelijkse afspraak met de zee. En met de Zwammers, een groepje enthousiaste vrouwen dat zich al volop aan het omkleden is om zo meteen de woeste golven in te duiken, net als elk weekend. “We hebben geluk dat mijn strandcabine nog niet is weggehaald door de stadsdiensten”, zegt Zwammer Sofie Defever (46). “Zo kunnen we ons beschut omkleden. Het zal een van de laatste weken zijn, nu de herfst is begonnen.”

“Ik sta hier weer als enige te beven”, zegt Haïke. “Da’s toch ongelofelijk. Jullie hebben daar geen last van!” “En dat voor de enige Kanaalzwemmer van ons groepje”, zegt Patricia Steenacker (50). “Niet dat wij het niet zouden kunnen natuurlijk, wij willen het gewoon niet.” Bulderlach bij de overige leden. En een vette knipoog naar Haïke. Want stiekem zijn haar collega-Zwammers ‘bèretrots’ op haar prestatie van vorige zomer. Want ze waren erbij, toen Haïke begin augustus 2021 na 51 kilometer zwemmen aankwam op het strand van Wissant in Noord-Frankrijk. 14 uur en 51 minuten eerder was ze vertrokken in Dover.

Ze keken met ontroering toe, wanneer Haïke met opgeheven armen het strand op kwam gestapt en zwaaiden haar uitbundig uit toen ze amper vijf minuten later alweer vertrok richting Groot-Brittannië, met de boot die haar tijdens de tocht had begeleid. “Er was me vooraf op het hart gedrukt dat ik niemand van mijn supporters mocht aanraken. Anders was ik officieel op Frans grondgebied geweest en moest ik in quarantaine”, zegt Haïke. “Nu, sowieso is het niet de bedoeling dat je als Kanaalzwemmer lang blijft treuzelen op het strand. Je koelt veel te snel af.”

Op de boot werd Haïke opgevangen door haar drie volwassen kinderen en haar coach. “Er was, naast een kapitein, ook nog een observator aan boord die tijdens de hele tocht checkte of alles wel volgens de richtlijnen verliep. Zo mag je bijvoorbeeld niet zomaar stoppen met zwemmen of de boot aanraken.”

Haïke vertrok in Engeland bij zonsopgang. “Bij zonsondergang kwam ik aan in Frankrijk. De hele tijd zijn mijn kinderen en mijn coach me blijven aanmoedigen. Ze hadden een whiteboard mee waarop ze boodschappen schreven en berichtjes noteerden die vrienden hadden gestuurd. Het hielp om de verveling tegen te gaan, want dat was soms echt lastig.”

Ondertussen is Haïke niet meer de enige van de Zwammers die staat te bibberen. Babbelen in badpak bij 14 graden, het is zelfs voor doorwinterde zeezwemmers geen lachertje. “Noem ons trouwens geen zwemmers”, zegt Sofie. “Het is hier in deze tijd van het jaar verboden om te zwemmen, er zijn geen redders aanwezig.” Pootjebaden mag wel. “En tetteren ook, daarin zijn we de besten”, knipoogt Patricia. Een groepsnaam klonk zelden meer gepast.

“Ik heb echte vriendschappen overgehouden aan dit avontuur”, zegt ze. “Dat zei ik ook vaak tegen mezelf toen ik aan het trainen was. Als het niet lukt, dan is de weg ernaartoe ook de moeite geweest. Ik heb zo veel mooie mensen leren kennen.” Het doet denken aan een quote die we bij menig Instagrammer zagen passeren:  It’s not about the destination, it is about the journey. Een dooddoener die klopt. Of toch niet? “Ik moet toegeven dat ik allicht niet was gestopt na één keer proberen”, grinnikt Haïke. “Dan zou ik zeker later nog eens een poging hebben gedaan.”

Er is deze zondagnamiddag weinig volk op het strand van Oostende. Het heeft de hele ochtend geregend en er staat een strakke wind. En wie er wel is - om hond of zichzelf uit te laten - heeft zich warm ingeduffeld. Het is dan ook een raar zicht, zo vier dames in badpak die zich opmaken voor een zwem – euh zwambeurt.

Onderweg naar de cabine wordt Haïke tegengehouden door een voorbijganger. Of hij een foto mag nemen. Hij stelt zich voor als een mede-langeafstandzwemmer. En hij is vooral een groot fan, zo blijkt. Vol bewondering kijkt hij Haïke aan, al was ze Madonna die van een podium stapt. En dan volgt zijn eigen verhaal. Over hoe hij een trainingsschema had van 70 uur zwemmen per week, maar heeft moeten opgeven door een blessure. Dat het hem dus nog niet gelukt is om te doen wat zij heeft klaargespeeld. “Oh, zoveel uren zwemmen heb ik nooit gedaan”, antwoordt Haïke nuchter. “Daar heb ik geen tijd voor, ik werk voltijds.”

“Het eerste wat ik zei tegen mijn kinderen toen ik op de boot stapte was: ‘Dit doe ik nooit meer. Houd me tegen als ik ooit zeg dat ik het nog eens wil proberen.” Vooral de dagen erna was het afzien. “Ik had echt hulp nodig bij het aankleden. Mijn tong en keel deden ook veel pijn, van het zoute water.”