Dit gezin heeft bij weer en wind goesting om te wandelen

“Kom kijken! Kom kijken! Er zijn ooievaars! Kom kijken!” Anna, bijna vier, holt opgewonden de vogelkijkhut uit. Mama Sarah, papa Pieter en zusje Robin, bijna twee, snellen haar achterna. En jawel, doorheen de kijkgaten zien ze hoe twee ooievaars hun ochtendmaal bijeen pikken. “En kijk eens links”, merkt Pieter op. “Een reiger!” Het hele gezin geniet verrukt van het unieke moment: vogels kijken bij het vallen van de bladeren.

Geplastificeerde vogelkaarten komen tevoorschijn, doosjes met wortelen, druiven en stroopwafels worden uit rugzakken geplukt. Anna zoekt op de kaart naar de ooievaar en duidt zijdelings nog een hele resem andere vogels aan. Koolmees, pimpelmees, savant – zoals Anna een fazant noemt. Ze onderscheidt probleemloos bos- van steenuil. “En dit is mijn lievelingsvogel, de kievit”, kirt ze. Papa en mama kijken trots toe. Als natuurliefhebbers vinden ze het belangrijk om de verbeelding van hun kroost aan te wakkeren, om hen enthousiast te maken over de natuur.

Het gezin trekt elk weekend naar buiten. Kleine minivakanties naar alle uithoeken van Vlaanderen en daarbuiten, van de holle wegen in het Pajottenland over de bossen van de Vlaamse Ardennen tot de Kempense heide. Weer of geen weer. Want elk seizoen heeft z’n charme. “Veel mensen laten zich tegenhouden door slecht weer”, zegt Sarah. “Dat idee willen wij tegengaan.” Pieter vult aan: “Vooral omdat de weerman er vaak naast zit. Dikwijls breekt het zonnetje onderweg door, terwijl er bewolkt weer of regen voorspeld werd. Ons motto is: geloof nooit wat Frank Deboosere zegt.”

In hun jeugd wandelden Sarah en Pieter veel. “Dat zat er in de familie in”, beaamt Sarah. Vier weken na de geboorte van Anna verhuist het koppel voor Pieters werk voor zes maanden naar het Servische Belgrado. Anna is “niet het kind waarmee je de stad wil intrekken”, aldus Sarah. En dus gaan de uitstapjes richting de fantastische Servische natuur. “Toen we terugkeerden naar België, zijn we blijven wandelen. Op zaterdag hebben we nooit een andere planning.”

Het is een manier van reizen, beseft Pieter. “Met een gezin kunnen we moeilijk de wereld rondtrekken, maar we kunnen wel een stukje ervan ontdekken. Dichtbij, maar erg charmant. Je reist voor dat gevoel dat je leeft, dat je verbindingen maakt met anderen en dat je tot rust komt. Daarvoor moet je niet naar de andere kant van de wereld vliegen.” Sarah: “We houden vooral van minder populaire natuurgebieden. De Kalmthoutse Heide lijkt soms wel de Efteling, maar je vindt evengoed plekken die je voor jezelf hebt.”

We wandelen over een vlonderpad dat meandert door dichte beplanting. Het lijkt wel alsof we in de jungle zitten. “In de lente loop je hier door een tunnel van groen”, zegt Pieter. Bij een moerassig poeltje met kikkerdril houden we halt. “Gaan we de opa-kikker zoeken?” vraagt Pieter. “Heeft hij een grote snor? Of een baard?” Terwijl Anna en Robin met een stokje in het water vissen, legt Pieter uit hoe hij al voor aankomst de verbeelding van zijn dochters aan het werk zet. “In de auto stellen we hen vragen. Gaan we nog eens op zoek naar de grote kikker? Wat gaan we zien bij de hut? Zo wakker je hun fantasie aan en krijg je hen mee. Je vertelt een verhaal waarin zij zelf meespelen.”

Het enthousiasme van het hele gezin werkt aanstekelijk. Mama en papa laten zich niet onbetuigd en dartelen hups door plassen. Met Anna op de schouders klimt Pieter op een verse composthoop – “dampende kaka”, dixit Sarah – om haar de warmte ervan te laten voelen. Even verderop plenst het viertal vrolijk door de modder. “Zal papa nog eens overzetboot spelen?”

Anna stapt al flink en ook Robin doet sommige stukken kloek te voet. Indien nodig verdwijnen ze in de kinderdrager, draagzak of op de schouders van mama of papa. “Als je leest over wandelen met kinderen, dan gaat het bijna nooit over kinderen onder zes jaar”, zegt Sarah. “Alsof je dan enkel thuis pampers kan verversen. Terwijl we wel merken dat Anna en Robin er veel deugd van hebben.”

Een wandeling van drie à vijf kilometer werkt het gezin af in twee of drie uur. Geen haast. “We merken dat we traag zijn tegenover vrienden”, zegt Sarah. Maar dat vinden ze niet erg: beter veel zien op een korte afstand dan door de natuur te snellen. Pieter: “De kinderen doen je ook kijken naar dingen waar je al lang niet meer bij stilstond. Naar alle kleine beestjes, bloemen, paddenstoelen. Uiteindelijk zijn zij degenen die ons onthaasten.”